"Als ze weten dat ze worden gefotografeerd, glimlachen mensen
spontaan. Maar dikwijls, heel gauw daarna, is hun gezicht
uitdrukkingsloos: hun goede humeur, hun vrolijkheid was maar
uiterlijke schijn. Waarom doen ze niets om die heilzame staat in
zichzelf te behouden, die de veerkracht van de hersenen en heel
het lichaam onderhoudt, maar ook de uitdrukkingskracht van hun
gezicht? Je zou haast zeggen dat ze eensgezind besloten hebben
hun veerkracht, hun jeugd te verliezen: ze zijn gesloten, stijf,
verwrongen. Hoe kun je dergelijke mensen liefhebben? Ze zijn
onuitstaanbaar en ze worden elkaar tot last.
Zoveel mensen hebben, omdat ze zogenaamd serieus willen zijn, de
houding aangenomen met de grootste kans zichzelf te vernietigen!
En vervolgens zijn ze dol op kinderen, ja, omdat ze zien dat
kinderen aan deze mentaliteit ontsnappen: die voelen zich vrij,
spelen, lachen, zijn eenvoudig en soepel; als ze vallen, staan ze
weer op en gaan verder met hun spel. Maar als een van die
volwassenen met zo’n ernstig, gesloten gezicht één enkele
keer valt, is het over, dan kan hij niet meer opstaan. Om op te
staan, had hij ervoor moeten zorgen soepel te blijven en te leren
om vrolijk en opgewekt te zijn."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten